De wind waait zacht, de wolken vliegen voorbij, het zonnetje schijnt. Wanneer ik deze foto zie voel ik weer de melancholiek van het moment. In stilte, met verwondering en de energie van de natuur en het landschap tot mij nemend.
Verwondering omdat mijn ik in dit geheel slechts voor een fractie deel uitmaakt van het hele plaatje. Eigenlijk doe ik er zelfs niet toe want toen ik stil stond om dit waar te nemen stopte het leven niet. Alles ging door. En nog steeds. Hoe helpt dit perspectief mij?
Ik deel hier weinig over mijn gezin. Bewust. ‘Dees, ik vergeet soms ook even dat je ook nog moeder bent daardoor 😊’. Dat klopt deels ook want als ik over intuïtie, tarot en orakel begin dan draag ik bewust de energie van mijn gezin niet. Dat pik je op.
5 personen, 5 levens, 5 programma’s die naast elkaar en door elkaar uitgevoerd worden. Momenteel zit alles aardig strak op elkaar aangesloten. Dat vraagt om samenwerking. Dan heb ik het over wat wij kunnen overzien en dat is slechts 30% van het programma.
De rest is onvoorzien. Daar kan ik op voorhand rekening mee proberen te houden maar daar word ik alleen maar gek van én ik heb er momenteel simpelweg geen ruimte voor. Loslaten dus.
Wanneer alles tot een punt dreigt te komen, dan sta ik even stil. Ik adem even diep in en uit. Ik trek mij even terug zodat ik beter kan zien waar de ruimte zit om te schuiven, om hulp te vragen of om niets te doen. Verzet heeft geen zin en het proberen naar mijn hand te zetten al helemaal niet. Goed zuchten helpt trouwens ook. En dan: floep! Dan wordt het vaak ineens opgelost. Met een ingeving, een telefoontje of een ‘toevallige’ app.
Easy? Niet echt. Met drie tieners en een zelfbewuste man zit er altijd iemand in mijn nek te hijgen of ‘vind’ er wat van. Soit. Dat is een dingetje wat er altijd zal zijn.
Grenzen zetten en grenzen bewaken is en blijft een issue. Dat is. Juist door dan mijn grenzen aan te geven om de ruimte te nemen, dan vervaagt de grens van mijn perceptie met de realiteit. En dan is de serene staat van zijn binnen mijn handbereik 💝